Het was 2003 toen de eerste frietisten een website maakten om friettenten te recenseren. Ondertussen zijn we 10 jaar, bijna 5000 recensies en 5 versies van de website verder. Van een leuk idee is het een redelijk serieuze aangelegenheid geworden. In 2008 was dat aanleiding om een stichting te worden en die bestaat nu 5 jaar. Dubbel reden dus om een feestje te vieren, waarover in een later blog meer.

Wij zijn blij dat er zoveel mensen zijn die net als wij van goede friet houden en er in de loop der jaren voor gezorgd hebben dat Frietopia is uitgegroeid tot wat het nu is, waarvoor hartelijk dank! :)

Meer informatie over hoe we dit met jullie willen vieren volgt snel. Ondertussen zijn we ook druk bezig met een volledig nieuwe website van Frietopia. Binnenkort zullen we een tipje van de sluier hierover oplichten.

Afgelopen winter zonden onze frietliefhebbende zuiderburen van Canvas een zevendelige documentaire over aardappels uit. De documentaire werd gemaakt door Jeroen Meus en luistert naar de naam "De Patat" (Canvas, Wikipedia). In de serie zoekt Meus naar de oorsprong van de aardappel in Peru, naar de popularisering van aardappel in vijf Europese landen (Spanje, Ierland, België, Frankrijk en Wit-Rusland) en naar de toekomst van de aardappel, opnieuw in Peru.

Helaas viel mijn oog er pas recent op en helaas heb ik alleen de laatste aflevering gezien, maar ik ben hard bezig (legaal en illegaal) de rest van de serie te verkrijgen en dan specifiek aflevering vier over België en de frites. In de slotaflevering komt Meus in Peru de oorspronkelijke papa nativa tegen en daar bestaan er alleen al vierduizend soorten van. Verder kunnen aardappels mogelijk hongersnoden voorkomen in droge gebieden omdat ze op veel drogere gronden kunnen groeien dan andere, in tropische gebieden populaire, gewassen als rijst. De frietjes komen slechts kort ter sprake, maar de mogelijkheden van aardappelzetmeel als plastic des te meer.

Misschien moet Frietopia ook maar eens zo'n documentaire gaan maken en voor excursies naar Spanje, Ierland en Peru is ondergetekende ook wel te porren. Kijken van welke papa nativa de beste friet te maken is bijvoorbeeld, want Frietopia gaat over friet, friet gaat over aardappelen en aardappelen komen uit de Andes. Of een reisje naar de zadenbank op Spitsbergen natuurlijk, daar zou ik ook nog wel vrijwilligers voor weten te regelen.

P.S. De foto van Jeroen Meus is een bewerking van het origineel gemaakt door Mooi is de wereld en op Wikimedia Commons vrijgegeven in het publiek domein.

De liefde voor de aardappel hoef je een echte frietist natuurlijk niet bij te brengen, maar dat er mensen zijn die onwetenden proberen op te voeden kan nooit kwaad. Waar ik het over heb? De aardappel-experience die deze week op het festival Op het eiland staat.

De bezoeker mag een aardappel uitzoeken en schillen (in dit geval biologische Agria) om vervolgens het verhaal van de aardappel te ondervinden (blijkbaar klinkt een groeiende aardappel als cellomuziek). Aan het einde van de rit krijg je je aardappel weer terug, maar nu in gefrituurde vorm. Lekkere frietjes met een bijzonder smaakje vanwege de lavendel-mayonaise (apart maar best lekker eigenlijk).

Het is een aardig initiatief en leuk uitgevoerd. Ze staan vanavond en morgen nog in Nijmegen, maar zie ook de website voor andere gelegenheden waar ze te vinden zullen zijn.

Friet speciaal is vooral een Nederlandse uitvinding. Althans dat dacht ik altijd, tot een paar maanden terug. Toen bestelde ik in Italië een frietje en daar kreeg ik een bakje bij met een semi-onbeperkte hoeveelheid mayonaise en ketchup. Prima geschikt om je eigen friet speciaal te maken dus.

Je ziet het in Nederland wel in shoarmazaken dat er bussen met knoflooksaus, cocktailsaus en sambal op tafel gezet worden, maar in het doorsnee Nederlandse cafetaria staan er geen mayonaise en ketchup (of frietsaus en curry) op tafel. Zou het misschien zijn omdat Nederlandse snackbarhouders niet graag gratis dingen weggeven? Het schijnt dat Nederlanders in het buitenland de reputatie hebben gierig te zijn. Maar misschien zijn er wel andere redenen voor te bedenken.

Friet speciaal is vooral een Nederlandse uitvinding. Althans dat dacht ik altijd, tot een paar weken terug. Toen kwam ik Duitsland ineens Thomy Rot-Weiß tegen. Speciaalsaus uit een tube. Ja, het is ketchup en geen curry, en ja het is van die typische zure Duitse salatmayonaise en niet de gangbare Nederlandse frietsaus, en ja, er zitten geen uitjes in de tube, maar toch. Waarom moet ik nou helemaal naar de Duitse supermarkt om dit superhandige maar net iets te dure product aan te schaffen? Welke Nederlandse sauzenfabrikant springt in dit gat in de markt? Zouden Nederlanders dit kopen? Dat zijn de vragen waarmee deze tube mij achterliet, en natuurlijk een volle maag van lekkere frietjes met een briljant sausidee.